Vijf sterren

“Zijn er werkelijk twee Nederlanders op ons concert afgekomen?” Drummer Ross Forsyth van de band Nieves uit Glasgow kan zijn verbazing niet onderdrukken. “We hoorden dat ze Bird & Bird heten,” vervolgt hij, bijna schuchter de zaal in kijkend. “Als het echt zo is, steek je hand dan eens op, als je wilt.” Een zwaai van onze kant, een lachend hoofdschudden terug. “Waarom zijn jullie in hemelsnaam helemaal naar Schotland afgereisd?” Ons antwoord is simpel en voor ons ook zo logisch: “Omdat we van Schotse muziek houden.”

Fatherson, There Will be Fireworks, We Were Promised Jetpacks en natuurlijk Biffy Clyro… Er komt muzikaal zoveel magistraals uit Schotland. En dus ook Nieves, dat medio november optrad in Galashiels, vanuit Edinburgh met de trein een uur reizen richting het zuiden. Het stadje wordt doorsneden door de rivier de Gala, die uitmondt in de Tweed. Het is precies wat we ons vooraf hadden voorgesteld bij ‘A typical Scottish visit’.

Het voelt speciaal om ons onder te dompelen in die ongedwongen sfeer. Eigenlijk is het wel een beetje vergelijkbaar met de buitenlandse journalistieke trips, zo midden tussen de lokale bevolking zien of eigenlijk beleven waar het om draait, zoals in eerdere blogs al eens beschreven.

Dan over die andere ‘vogel’, mijn naamgenoot uit ons geboortedorp Elim. Jaarlijks gaan we naar een concert en plakken er dan gelijk een nachtje aan vast. We delen hetzelfde verleden, zoals onze sportieve belevenissen bij de plaatselijke voetbalclub, onze tijd samen in de schoolbanken van het Menso Alting College en onze vaste zondagse borrelavonden.

Onze jaarlijkse muzikale uitstapjes zijn een mooie traditie geworden. Galashiels vorige maand was onze zeventiende keer, zo hebben we op een papiertje nog weer eens teruggehaald. Het zijn ideale gelegenheden voor ons om bij te praten. Aangezien zoiets ongepast is gedurende levende muziek, plakken we er altijd minimaal een nacht aan vast.

Onverwachts kreeg ons bezoek aan Galashiels bij toeval nog een journalistiek tintje. Na een vraag per mail van mijn kant aan concertzaal MacArts naar de startdatum van de voorverkoop, werden we spontaan op de gastenlijst geplaatst. ‘Ik zie dat je journalist bent, misschien is het leuk om een recensie te schrijven’, reageerde programmeur Chris Wemyss.

Uiteindelijk liep het allemaal anders. Enkele leden van Nieves haakten af door privé-omstandigheden. De band overwoog het optreden te cancelen. Chris stak daar een stokje voor. ‘Ik wist dat jullie speciaal uit Nederland zouden komen. Daarom heb ik gevraagd om alsnog een akoestische set te spelen.”

En zo gebeurde het. De heldere vocalen van Brendan Dafters sprankelden door de historische pastorie van de kerk waarin MacArts sinds enkele jaren is ondergebracht. Forsyth begeleidde hem met zijn opzwepende slagwerk op de Cajón. Het publiek, ontspannen zittend aan rond tafeltjes, luisterde ademloos. Net als wij trouwens. Dit is wederom magistraal en intiem, integer en innemend bovendien.

Bij deze de beloofde beoordeling: Nieves + MacArts = * * * * *.