Enkele minuten boven schema...

Afgelopen vrijdagochtend rijd ik voor het magazine Sportief Fryslân naar Heerenveen voor interviews met shorttrackers Sjinkie Knegt en Suzanne Schulting. Het onderwerp is talentontwikkeling in de sport. De KNSB-persvoorlichter is vooraf duidelijk geweest: een kwartier is de max! 'Wil je Suzanne ook 15 minuten spreken of korter?', mailt hij nog. Euh, doe ook maar gewoon het volle kwartier... Een portretfoto mag worden gemaakt, maar dan wel ter plekke. 'Dus niet met de schaatsers ergens naar toe,' had de woordvoerder streng gereageerd op een aanvullend verzoek. Begrijpelijk, in zijn rol als beschermer van de sporters. Er is de laatste weken veel belangstelling voor de Sportman van het Jaar en het jeugdige aanstormende talent achter Jorien ter Mors.

Geen tijd te verliezen. Ruim op tijd sta ik dus aan de kussens van de ijsbaan op het middenterrein van Thialf. De Nederlandse selectie raast haar rondjes in de techniektraining. Sjinkie houdt zich wat afzijdig. Het weekend ervoor heeft hij het nationale kampioenschap al laten schieten vanwege griep. Da's mooi. Althans voor mij. Kunnen we dat overslaan. Scheelt weer tijd.

Als eerste stapt de wereldkampioen van het ijs. Jazeker, hij is op de hoogte van het aanstaande interview. 'Brand maar los!', spoort hij me aan, terwijl hij zich van zijn schaatsen ontdoet. Intussen honderduit pratend over zijn allereerste ervaringen op het ijs van de Bânslaet bij Bantega, de vele koude en winderige kilometers op de brommer tussen zijn leerwerkplek bij Philips in Drachten en de ijsbaan in Thialf en bovenal over zijn liefde voor het shorttrack. Na 16 minuten en 12 seconden heeft hij zijn verhaal gedaan. Natuurlijk mag fotograaf Ben Wiersma nog enkele portretfoto's schieten, waarna Sjinkie ook nog geduldig poseert voor twee fans.

Samen lopen we de tunnel in, onder de ijsbaan, om Suzanne op te sporen die zich ergens bij de kleedkamers ophoudt. Enkele minuten boven het geplande schema, dat wel. Maar ik vind het evengoed een toptijd.