Wissel

De bal rolt weer. Zo vlak na het zomerreces is het bij de voetbalclubs spitsuur. Zo ook bij vv Schoten waar we extra druk zijn met de voorbereidingen voor de Buitengewone Algemene Ledenvergadering, heel toepasselijk afgekort tot BAL.

De reden voor die vergadering eind september is het aftreden van drie leden van het dagelijks bestuur, waaronder ikzelf. Anderhalf jaar ben ik nu secretaris. Geweest.

In deze column heb ik elke keer vergelijkingen getrokken tussen het werk als freelance journalist en het besturen van een voetbalclub. Misschien ligt daar ook de bron voor mijn vertrek.

Eigenlijk had ik het kunnen weten. Het lukt Ajax als beursgenoteerde onderneming al niet om de club daadwerkelijk aan te sturen als bedrijf. De emotie regeert, meestal geënt op historie, op eerdere prestaties en gebeurtenissen. Bij een amateurclub is dat niet anders. En dat is helemaal geen diskwalificatie. Integendeel. Het is de charme van de sport en het authentieke van een vereniging.

Toen ik me begin 2016 liet strikken voor een bestuursfunctie bij de vv Schoten, wist ik niet precies wat me te wachten stond. Wel had ik een idee hoe ik actuele vraagstukken wilde tackelen: zakelijk, op basis van argumenten. Net zoals ik dat met mijn eigen bureau gewend ben te doen.

Naïef misschien. In het begin was ik nog het ‘verse bloed’ dat voor nieuwe impulsen kon zorgen. Met de nieuwe kledinglijn en het werven van sponsoren lukte dat best aardig, al zeg ik het zelf. Maar de vergaderagenda kende ook veel taaiere onderwerpen, zoals de contributie, de kantinebezetting en de energierekening.

Het is ons (nog) niet gelukt om dat om te buigen. Dat verwijt ik ook mezelf. Besturen is veel meer dan logisch nadenken. Het is vooral ook een kwestie van geduld en schipperen. Eigenschappen waarover ik in onvoldoende mate beschik, daar ben ik keihard achter gekomen.

Om in voetbaltermen te blijven: misschien wilde ik wel te graag en te snel scoren, waardoor ik al vroeg en te vaak in de wedstrijd tegen een counter aanliep. Reden genoeg om nu zelf naar de bank te wenken voor een wissel met iemand die de wedstrijd positief kan laten kantelen.

De club keer ik zeker de rug niet toe. Daarvoor is het geel en zwart me te dierbaar. Ik blijf actief op andere terreinen, waar mijn kwaliteiten beter uit de verf komen. Zo blijft het balletje voor mij ook rollen. Een geruststellend idee als liefhebber van het mooiste spelletje ter wereld.

(Deze blog verscheen eerder als column in Libero Magazine 24 | september 2017)