Puur
Als bestuur van vv Schoten zijn we de laatste maanden druk bezig geweest met de werving van vrijwilligers. Met succes. Ruim dertig ouders van jeugdleden hebben aangegeven wel eens een extra kantinedienst te willen draaien, een wedstrijd te fluiten of mee te helpen bij de opbouw van een evenement. Een mooi resultaat.
Een minstens zo belangrijke pijler onder een sportvereniging is het aantal leden, met name bij de jeugd. Die hebben immers de toekomst. Ook op dat vlak boekt Schoten vooruitgang. In diverse leeftijdscategorieën melden zich de nieuwe jongens en meisjes aan. Het verzoek van SportSupport om gastheer te zijn bij het schoolvoetbal grepen we met beide handen aan. Wie weet brengt het nog meer pupillen op het spoor van ons sportpark aan de Vergierdeweg.
Zo was ons complex vier middagen het ‘strijdtoneel’ voor teams van de hoogste groepen tot de allerkleinsten. Enkele doorgewinterde vrijwilligers bij de club draaien hun hand niet om voor het zorgvuldig afwikkelen van een vervaarlijk uitziend toernooischema. Eén middag verschenen er zelfs dertien teams aan de aftrap.
Voor ik het wist stond ik zelf om één uur met een fluit in de hand en bal onder de arm bij middenstip. Als spelleider reikte mijn ervaring niet verder dan een sporadische vlagbeurt bij de veteranen of het team van mijn zoon. Geen probleem, want het spel golfde spontaan op en neer. Als de bal buiten de lijnen rolde, beslisten spelers onderling wie mocht ingooien.
De enige keer dat ik die middag toch meende te moeten fluiten, zat ik er nog naast ook. Ik gaf een doeltrap, waarna een speler van de Koningin Emmaschool direct eerlijk bekende dat hij de bal als laatste had geraakt. Hij tikte ‘m gelijk richting de hoek waar de corner moest worden genomen. Intussen waren al zijn ploeggenoten al naar voren gesneld. De speler van Liduinaschool merkte dat ook op en wachtte netjes met het nemen van de hoekschop tot iedereen weer was terug gerend.
Illustratief voor die middag: wat een spelvreugde! Sport in de meest pure vorm, dat vooral laat zien: schoolvoetbal, daar kunnen we nog veel van leren.
(Deze blog verscheen eerder als column in Libero Magazine 23 | april 2017)
