Krantenjongen

Er is een reclamespot van Volkswagen waarbij twee oude mannetjes tijdens hun lunch in een New Yorkse diner buiten een krantenjongen bij een Golfje druk in de weer zien. "Die wordt nog eens miljonair," zegt de een. "Nee, die gaat het niet maken," bromt de ander. "Hij neemt geen risico's."

Ik moest er zomaar aan denken toen ik zondagavond 15 januari samen met vormgeefster Evelien van der Zaken bezig was om de aller-aller-nee-nu-echt-allerlaatste correcties door te voeren in Haarlem Sport. Een dag later ging 'ie naar de drukker. Mijn allereerste eigen krant.

Vanwaar dan die associatie? Ik heb in elk geval niet de illusie miljonair te worden. Wel heb ik een risicootje genomen, door in november mijn 'partners' van het eerste uur te beloven dat de sportkrant er begin 2017 zou liggen, zonder dat de financiering rond was.

Nog veel meer zal de associatie verband houden met de herinnering aan de tijd dat ik in het Drentse dorp Elim zelf als krantenjongen druk in de weer was met stapels Telegrafen, Algemeen Dagbladen en Volkskranten. Niet met een Volkswagentje, maar met een Union en twee enorme fietstassen op de bagagedrager.

Vandaag ga ik er weer op uit. Opnieuw als bezorger, maar dan met stapels eigen kranten, bestemd voor de publiekshal, de entrees, de kantines, de verspreiding tijdens de open dagen op diverse scholen en de bewijsexemplaren.

Het komt niet helemaal overeen met de parabel 'van krantenjongen tot miljonair'. Toch is de trots over deze nieuwe stap er niet minder om. Van bezorger naar student journalistiek, van regioverslaggever in Schagen tot freelance redacteur in Haarlem en dan nu dus als debuterend uitgever in diezelfde stad.

Nogmaals het levert me geen vermogen op, maar dat hoeft ook niet. Dit gevoel alleen al is onbetaalbaar.