Goed aangeschreven

Gisteren heb ik een foto op Instagram geplaatst met het naambordje van de Permanente vertegenwoordiging van het Koninkrijk der Nederlanden in Rome. Ik was gigantisch trots. Vooral ook op mijn vrouw, die vier weken in Deense ziekenhuizen heeft rondgekeken om organisatorische en verpleegkundige innovaties te signaleren, maar ook ervaringen vanuit Nederland in te brengen. HOPE is de naam van dit Europese programma, Een beetje een blije titel misschien, maar dat mag best, want er valt een wereld te winnen als mensen van elkaar willen leren. HOPE geeft daartoe een concrete aanzet.

In de slipstream ben ik mijn vrouw dus achterna gereisd. Een ontmoeting in Denemarken was lastig te organiseren en laat ik eerlijk zijn, dit Italiaanse alternatief was minstens zo aantrekkelijk.

Aangezien mijn vrouw het tweede deel van de week grotendeels in een congrescentrum zit opgesloten voor een slotevaluatie, zag ik mijn kans schoon om wat interviews te plannen. Een van mijn doelwitten is Gerda Verburg. De oud-landbouwminister is de Nederlandse vertegenwoordiger bij de VN-wereldvoedselorganisatie FAO. Een interessant onderwerp, zo vond ook Nieuwe Oogst.

Ik loop nu misschien op de zaken vooruit – ik moet het interview nog uitwerken – maar het was een inspirerend gesprek. Energiek en bevlogen vertelt Verburg over de inspanningen van de VN om de wereld te voeden. De inbreng van Nederland is groot. ‘Veel Nederlanders beseffen half niet hoe goed we staan aangeschreven’, zegt Verburg.

Afgaand op de reacties van mijn vrouw geldt die rol van koploper niet alleen voor de landbouw, maar dus ook voor de gezondheidszorg. Nederlanders zijn gewend samen te werken en dat leidt tot mooie resultaten. Nederlanders nemen initiatieven en zijn oplossingsgericht. Daar mogen we best trots op zijn. En dat mag ook best wel eens vaker worden uitgedragen.

Op persoonlijk niveau geldt ook voor FIeR door Hartman. Dat maakt dat ik me na het bezoek aan het kantoor van de Nederlandse vertegenwoordiger heb laten verleiden tot een soort van spiegelselfie. Misschien past een onafhankelijk journalist iets meer afstand. De spontane actie kwam waarschijnlijk ook voort uit het besef dat ik een bevoorrecht mens ben, dat ik mijn journalistieke activiteiten ook over de grens kan uitvoeren. Dat gaf en geeft me een machtig gevoel. En dat draag ik hierbij uit.